Produkty
Krótka charakterystyka spawania metodą TIG
Po zbliżeniu nietopliwej elektrody wolframowej do spawanego materiału zaczyna żarzyć się łuk spawalniczy, dzięki czemu dochodzi do stopienia materiału. W ten sposób z czasem dojdzie do połączenia ze sobą dwóch elementów. Możliwe jest również połączenie ze spoiwem zewnętrznym, czyli materiałem dodatkowym, który w przypadku metody TIG wprowadzany jest ręcznie. Podczas topienia materiału tworzy się płynne jeziorko spawalnicze. Kiedy oddalimy łuk, jeziorko zaczyna krzepnąć, tworząc trwałe złącze. Uchwyt spawalniczy i jego dysze przez cały czas trwania procesu doprowadzają gaz osłonowy (najczęściej argon lub mieszanina argonu z helem), który chroni roztopiony metal przed działaniem środowiska zewnętrznego, a spoinę i elektrodę przed spaleniem, a także umożliwiają skuteczne połączenie elementów. Do elektrody wolframowej doprowadzane jest napięcie dzięki przewodom prądowym wychodzącym ze spawarki TIG, czyli źródła prądu.
Do najważniejszych parametrów spawania metodą TIG
zaliczamy:
- rodzaj i natężenie prądu
- napięcie łuku
- rodzaj i natężenie przepływu gazu ochronnego
- prędkość spawania
- specyfika materiału i średnica elektrody niskotopliwej
- średnica materiału dodatkowego
Kiedy stosuje się spawanie metodą TIG?
Spawanie metodą TIG znajduje zastosowanie przede wszystkim w przypadku stali nierdzewnej i innych stali wysokostopowych. Dodatkowo można w ten sposób łączyć elementy wykonane z aluminium, niklu, miedzi, tytanu i innych stopów. Jest to jedna z podstawowych metod wykorzystywanych do spawania rur oraz rurociągów, blach, różnego typu zbiorników. Korzysta się z niej w różnych gałęziach przemysłu, w tym spożywczym, chemicznym, rolniczym, samochodowym czy w lotnictwie.