Produkty
TIG (tungsten inert gas) to metoda spawania łukiem elektrycznym za pomocą nietopliwej elektrody wolframowej w osłonie gazów obojętnych. Doskonale sprawdza się w przypadku łączenia cienkich arkuszy blachy lub rur cienkościennych. Spawanie odbywa się przez przetapianie rowka spawalniczego. Spoiwo zazwyczaj występuje pod postacią pręta, jednak ten rodzaj spawania nie wymaga użycia dodatkowego materiału.
Charakterystyka spawania metodą TIG
Za pomocą metody TIG można spawać prawie wszystkie metale, które da się stopić w łuku elektrycznym i nie będą parować w wysokich temperaturach. Są to przede wszystkim:
- stale węglowe, niskostopowe i odporne na korozję;
- aluminiów i większość jego stopów;
- magnez i jego stopy,
- miedź i jej stopy,
- brązy fosforowe i cynowe,
- nikiel i jego stopy,
- stopy żaroodporne,
- inconele.
Podczas spawania metale łączonych części się topią, przez co powstaje zjawisko nazywane jeziorkiem spawalniczym. Wraz z nimi topią się pręty, które zwiększają masę stopu. Po ostygnięciu jeziorko zostaje spawem. Pręty spawalnicze wykorzystuje się w różnych technikach spawania, jednak w metodzie TIG są one szczególnie popularne. Sposób ten charakteryzuje się nietopliwą elektrodą, którą używa się tylko w celu wytworzenia łuku elektrycznego. Jedna ręka pcha uchwyt spawalniczy, podczas gdy druga podaje pręt. Ręczne podawanie dzieje się w sposób przerywany, co wymaga pewnej wprawy.
Pręt jako rodzaj spoiwa
Metoda TIG nie zawsze wymaga spoiwa. Materiały można spajać za pomocą stopienia samych krawędzi spawanych elementów. Często jednak używa się spoiw, które występują w różnych formach. Może to być wkładka stapiana bezpośrednio w złączu, taśma, pałeczka, pręt lub drut spawalniczy. Ostatnie dwa rodzaje stosuje się w spawaniu ręcznym. Średnica pręta sięga od 0,5 do 0,8 mm, a długość od 500 do 1000 mm. Wykonywanie wysokiej jakości spoin i napoin wymaga odpowiedniej czystości chemicznej otoczenia, łączonych powierzchni i używanych elementów. Materiały dodatkowe stosowane w metodzie TIG zazwyczaj powinny mieć taki sam skład chemiczny co spawane powierzchnie. Tylko w niektórych sytuacjach stosuje się produkty o innym składzie, jednak należy kierować się zasadą, aby materiał dodatkowy miał lepsze właściwości niż materiał spawany. W zależności od rodzaju złącza, pozycji spawania i spoiny stosuje się różne formy pochylenia elektrody i spoiwa.